woensdag 28 februari 2007

Imro Grep, Geboren Optimist En Stille Diplomaat - In Memoriam


Op voorgrond (m) Ernest Grep en Errol Snijders

Paramaribo -
Dat de zaterdag overleden voorzitter van de AVVS Moederbond, Imro Jacques Grep, al dan niet moedwillig ‘verkeerd werd begrepen' – althans zijn handelingen – door bepaalde maatschappelijke opponenten, komt juist door zijn ‘duidelijke keuze'.


Tekst Iwan Brave/dWTFoto Hijn Bijnen - de Ware Tijd van 3 maart 2005

Greps dood kwam niet plotseling. Hij leed aan maagkanker en was hiervoor in Nederland geopereerd. Toch heeft hij nog twee jaar geleefd. "Waarvan anderhalf jaar in zeer energieke toestand," zegt Ernest, die arts is. Hoewel de dood hem opwachtte, sprak Grep er niet over met de familie. "Het is niet de cultuur van Surinamers om over de dood te praten, hierop heerst nog een taboe," zegt zijn zoon spijtig.
"We hebben gemeend als familie meer te vertellen over pa; over veertig jaar vakbeweging, zijn maatschappelijk functies en andere aspecten," motiveert hij de persbijeenkomst. Grep werd geboren in Para op 15 september 1940 in een arbeidersgezin van elf kinderen. Hij had maar één zus, die de oudste was. De rest waren allemaal broertjes. Zijn vader kwam weg te vallen toen Grep amper negentien jaar was. Gelukkig voor de familie bleek een leider en hoeder verscholen in de jonge Grep en had hij toen net de Graaf van Zinzendorfschool doorlopen. Hij trad meteen in dienst als bankemployé bij de Surinaamse Postspaarbank (SPSB). Via diverse opleidingen binnen het bankwezen en de middelbare ambtenarenopleiding schoolde hij zich verder. Daarna studeerde hij licentiaat rechtswetenschappen aan de Rechtsschool. Dat bood meer carrièreperspectieven. Grep klom op als kredietadviseur binnen de SPSB, waar hij – tot zijn pensioen in 2004 – eindigde als onderdirecteur.
Zijn loyaliteit aan dit ene instituut ondergraaft eigenlijk al de opvatting dat Grep een opportunist was. Het zorgdragen voor zijn broertjes, zus en moeder getuigde al van een diepgewortelde plichtsgetrouwheid. "Pa had een verzorgend karakter, dat zagen wij ook terug in de relatie met onze moeder. Hij was ook streng; er was vaak geen discussie mogelijk. We kregen een typische Surinaamse opvoeding, maar we werden altijd gestimuleerd hard te werken en te studeren." Grep bracht zijn kinderen – hoe anders – ook spaarzaamheid bij, op een ongedwongen ‘speelse manier'. "Als je te veel ijsjes van je zakgeld had gebruikt, dan wilde hij wel uitleg." Ook typisch Surinaams aan de opvoeding was het ‘multiculturalisme'. Door de diversiteit aan vrienden werd volop mee gevierd met bodo, phagwa en Chinees nieuwjaar. "Het is ons met de paplepel ingegoten om geen onderscheid te maken."

Houding verkeerd begrepen
Ondervoorzitter Snijders: "Dat plichtsgetrouwe blijkt ook uit momenten van zijn zakelijk leven en zijn bijdragen binnen de vakbeweging." Grep was in 1968 medeoprichter van de Algemene Bond van Bankpersoneel (ABBS), waarvan hij later het voorzitterschap zou overnemen van Cyrill Daal om het in 1993 weer over te dragen. "Als we de ABBS nemen als zijn eerste functioneren, dan liegen de feiten er niet om," vertelt Snijders. "De ABBS heeft gezorgd voor een enorme ontwikkeling binnen de arbeids- en de sociale voorzieningen. De vijfdaagse werkweek in Suriname is ontsproten uit de ABBS, toen Grep voorzitter was."
Grep ondersteunde elke regering zolang die maar arbeidersvriendelijk was. Zo niet, dan vonden ze hem op hun weg. Deze houding is ‘verkeerd begrepen'. "Rechten van arbeiders te grabbel gooien, zoals nu het geval is, daar kwam mijn vader de laatste vijftien jaar tegen in opstand," zegt zoon Ernest. Daarom was Grep toentertijd ook fel gekant tegen het Structureel Aanpassingsprogramma van regering Venetiaan-I. Hij was inderdaad een ‘goede vriend' van president Wijdenbosch. "Maar hij heeft wel maanden het onderwijs lamgelegd, het Academisch Ziekenhuis en de Belastingen," herinnert algemeen secretaris Spong ons eraan. Net zo goed als Pengel, de oprichter van de Moederbond, stond Grep dicht bij het volk. Maar toen hij het roer overnam, maakte hij meteen duidelijk: de Moederbond is ‘geen werkarm' van NPS. "En dat is bij de NPS in het verkeerde keelgat geschoten," zegt zoon Ernest, die zijn vader typeert als een "echte linkse politicus van de PNR".
Grep onderschreef de onlosmakelijke verbondenheid tussen politiek en vakbeweging. Maar hij weigerde beide petten op te zetten. Wel zag hij de vakbeweging als ‘sociale partner' en als ‘machtsfactor'. Dus waar die beweringen vandaan komen, dat hij komst van de Sociaal Economische Raad (SER) frustreerde, is dan ook een raadsel. Snijders: "We willen tripartiet- overleg, we willen een SER maar niet door ad-hoc beslissingen die arbeidsonvriendelijk zijn. Grep had binnen RAVAKSUR die kritische houding en ook dit werd verkeerd begrepen. We hebben wel een vermoeden waarom." Freddy Brug: "Het is bekend dat voorzitter Grep de persoon was die riep om het tripartiet-overleg. Hij wilde in elk geval het sociaal akkoord van de stabiele situatie." Snijders wederom: "En die bereik je in elk geval niet alleen door de naam van een munt te veranderen."
Daarom steekt het dat een woordvoerster van de Nederlandse FNV dinsdag via de Wereldomroep stelde dat het Grep was die het functioneren van RAVAKSUR ‘onmogelijk' maakte. Zoon Ernest spreekt minachtend van "een secretaresse van FNV". "Grep heeft in zijn leven een duidelijke keuze gemaakt," zegt Snijders. De weg naar directeurschap van de SPSB was geplaveid, maar hij koos voor de vakbeweging; de arbeiders. "Laat er geen misverstand over bestaan: ‘Een Grote Zoon' is heengegaan. Daarvoor zijn internationale standaarden."

Optimistisch en bescheiden
Grep heeft in een reeks raden van commissarissen gezeten: van de SWM, de Deviezencommissie, het AZP, van Havenbeheer, Surland, de SMS, SMS, de posterijen, ook had hij zitting in het Onafhankelijk kiesbureau tijdens alle verkiezingen, behalve van de komende van 25 mei. "Pa was een geboren optimist. Hij zag altijd een oplossing, ook bij een ernstig conflict. Hij kwam met compromissen waarmee iedereen te vrede was. Ook in zijn sociale functioneren was hij een stabilisator. Hij was een stille diplomaat, zonder dat hij egocentrisch was; hij gaf er nooit hoog over op."
Bescheiden was Grep ook. Algemeen secretaris Spong vertelt dat hij de voordracht voor een ere orde voorbereide na veertig jaar SPBS. Nadat hij Grep heimelijk geheel had uitgehoord over zijn verdienste, maakte hij zijn bedoeling bekend. Greps antwoord was: "Nee Spong, ik wil niet." Zo weigerde hij ook de Frank Walcott Award van het Caribisch Arbeiderscongres (CCL). Deze award krijg je als je zeer verdienstelijk in je land bent geweest met invloed in het Caribisch Gebied. Snijders: "Zijn cao en wensenpakket was een voorbeeld voor andere Caribische landen."
Imro Grep werd 64 jaar en wordt komende zaterdag begraven.